Begraven in eigen tuin

Vraag:

We hebben als gemeente een verzoek ontvangen van iemand die in zijn eigen tuin begraven wil worden. Ik heb wel eens gehoord dat dat tegenwoordig kan. Mogen we hiervoor toestemming geven en aan welke voorwaarden moet worden voldaan?

Antwoord:

De eisen waaraan voldaan moet worden zijn precies dezelfde als die gelden voor de oprichting en aanleg van een bijzondere begraafplaats. Het is zo dat de gemeenteraad een besluit moet nemen om het terrein als begraafplaats aan te wijzen als bedoeld in artikel 40 van de Wet op de lijkbezorging. Daaraan voorafgaand moet advies worden gevraagd aan de milieu-inspecteur van het ministerie van VROM. Het is namelijk van belang of de aan te leggen begraafplaats wel voldoet aan de Inspectierichtlijn lijkbezorging. Zo moet het grondwaterpeil laag genoeg zijn en de kwaliteit van het zand voldoende voor een normale lijkvertering. Nu hoeft de gemeenteraad dat advies niet op te volgen en dat is maar goed ook want soms wordt er helemaal geen advies uitgebracht en wanneer dat wel gebeurt is dat vaak ook een beetje uit de losse pols, men gaat bijvoorbeeld niet kijken naar de betreffende locatie. Dan valt er over de geschiktheid van de plek natuurlijk niet zoveel verstandigs te zeggen. Beter is het dus om als gemeente zelf na te gaan of er beheersproblemen verwacht kunnen worden. Als er bijvoorbeeld hoog grondwater staat, is dat probleem op te lossen door een kelder te gebruiken of het stukje wat op te hogen. Het komt zelden voor dat ver doorslaggevende technische problemen zijn waarom het niet kan. Naast bovengenoemde aspecten is het ook van belang of er redelijkerwijze van uit gegaan kan worden dat het voortbestaan van de begraafplaats een poosje is gegarandeerd. Dat zal op een familielandgoed waarschijnlijk sneller het geval zijn dan in een nieuwbouwwijk met postzegeltuintjes en gebrek aan parkeerplaatsen. Maar het is noodzakelijk dat het verzoek ook in dit opzicht onderbouwd kan worden. Dan heeft de gemeenteraad niet het gevoel dat het hier een eendagsvliegje betreft. Van belang is daarbij de aanspreekbaarheid van de toekomstige eigenaar van de begraafplaats in geval van beheerskwesties (afwatering o.i.d.) betreffende de omringende openbare ruimte. Het is niet zo handig als straks blijkt dat de gemeente in zee is gegaan met een aanvrager/grondeigenaar die het graf op korte termijn voor zichzelf nodig bleek te hebben. Het moet dus nu al duidelijk zijn wie het toekomstige beheer op zich gaat nemen. Doorslaggevend is dat minimaal de wettelijke grafrusttermijn van 10 jaar gegarandeerd kan worden. Daarna kan een graf immers altijd weer worden geruimd en de begraafplaats worden opgeheven. Dit laatste helpt de gemeenteraadsleden misschien over de brug: ze hoeven er nou ook weer niet een al te grote halszaak van te maken. Na het aanwijzingsbesluit van de raad is het aan het college van B en W om de vergunning af te geven. Ten slotte wil ik u nog wijzen op de juridische adviesrubriek op www.uitvaart.nl. Onder het onderwerp “Graf/begraven” op eigen grond kunt u wellicht nog wat nadere tips of aandachtspunten vinden. Eventueel kunt u de juridisch adviseur ook altijd nog vragen om een laatste blik te werpen op het door uw gemeenteraad te nemen besluit.

LOB
1 september 2005