Achter de advertentie

Het zijn spannende tijden voor begraafplaatsen. De toename in cremeren biedt nieuwe kansen. Maar dan moet er wel iets gebeuren. “Ik schat dat 30% van de begraafplaatsen nog geen goede mogelijkheden tot asbijzettingen hebben. Te veel begraafplaatsen denken nog uitsluitend in graven”. Hans van Doorn van Memodes in de rubriek ‘Achter de advertentie’.

Adverteerders zijn belangrijk voor een vakblad – niet alleen als inkomstenbron, maar ook als partners van de redactie in het verschaffen van informatie en nieuws over nieuwe producten en diensten. Ze willen beide hetzelfde: het beste voor de begraafplaats (en eigen bedrijf natuurlijk, maar soms gaat dat samen). Daarom een serie interviews met de mensen áchter een advertentie, achter een bedrijf. Belangrijkste gespreksonderwerp: de (nabije) toekomst. Belangrijke vragen: hoe denkt u dat begraafplaatsen (en het begraven) zich ontwikkelen in de komende vijf jaar? Hoe speelt u hierop in met uw producten en/of diensten?

Voor Hans van Doorn, al 23 jaar oprichter in de uitvaartbranche en oprichter van Memodes (in 1999), is de vraag wat begraafplaatsen de komende jaren te doen staat willen zij bestaansrecht houden niet zo moeilijk: “Ingaan op de wens van gedenken na een crematie en daar op zo veel mogelijk manieren aan tegemoet komen.”

Dat gebeurt nog veel te weinig meent hij. “Het gebeurt steeds vaker dat mensen de as mee naar huis nemen, terwijl ze er eigenlijk iets anders mee zouden willen doen, maar dat dit in hun omgeving niet mogelijk is. Ik schat dat 30% van de begraafplaatsen nog geen goede mogelijkheden tot asbijzettingen hebben.”

In de niet eens zo verre toekomst zal het crematiecijfer stijgen naar 80%, verwacht Van Doorn. “Dat zal zo rond 2020-2025 het geval zijn.” Hij weet dat onder andere uit eigen onderzoek. “Elke vijf jaar doen wij onderzoek onder consumenten. Wij vragen mensen heel eenvoudig wat ze willen, begraven of cremeren. In een tweede onderzoek vraagt hij beroepsmensen wat er gebeurt in de praktijk op gebied van begraven en cremeren. “Onze taak is het ook om te onderzoeken waaróm het zo is.”

Blijkbaar heeft de keuze voor crematie voor veel mensen ook nog te maken met ‘niet tussen de wormen willen liggen’, weet Van Doorn. Ook al probeert de uitvaartwereld die mythe al tijden uit de wereld te helpen, sommige mensen vinden de grond ingaan een naar idee. “En de overledene bepaalt wat hij wil, en wil steeds vaker gecremeerd worden. Vanwege die wormen, of omdat ze denken ‘doe maar niet te veel moeite’. Maar de nabestaanden zien dat dan toch weer anders en willen dan toch weer een plek om te gedenken. En dan is het eigenlijk raar, dat op veel begraafplaatsen de asbus of de urn alleen maar in een graf – dus in feite juist in die ongewenste grond – bijgezet kan worden.”

“Aan de andere kant zie je in onze contreien dat afscheid nemen een verticale beweging is. Bovengronds begraven zit niet in onze cultuur. Ik geloof ook niet in het succes van bovengrondse graven. Waarom niet? Wij gaan het veld in en kijken en zien dat op een enkele uitzondering na veel van die bovengrondse graven die de laatste jaren zijn opgericht nog leegstaan. Daarom zijn urnenmuren alleen niet voldoende. Ik zie nu bijvoorbeeld dat mensen de urn verhuizen van urnenmuur naar urnenkelder. Dat is terug naar die verticale beweging.”